கறுப்பர் பிரச்சனைகளை பேச மறுக்கும் ஒபாமா கறுப்பர்களின் வேட்பாளரா ?

அமெரிக்க ஜனாதிபதி தேர்தலில் உலகில் உள்ள பலரின் கவனத்தை ஈர்த்து இருப்பவர் பாராக் ஒபாமா. இவர் ஜனநாயக கட்சியின் வேட்பாளாராக வெற்றி பெற்று பிறகு ஜனாதிபதி தேர்தலையும் வென்றால் அமெரிக்காவின் முதல் ஆப்ரிகன் அமெரிக்கன் (கறுப்பர்) ஜனாதிபதி என்ற சரித்திரம் நிகழும். ஆனால் இந்த சரித்திரங்கள் எந்தளவுக்கு அவர் சார்ந்த சமுதாயத்திற்கு உதவக்கூடும் ?

எந்த நாட்டிலும் இத்தகைய “முதல்” சரித்திரங்கள் அந்த தலைவர்கள் சார்ந்து இருந்த சமுதாயத்திற்கு உதவியதில்லை. இந்தியாவிலேயே எத்தனையோ உதாரணங்கள் உண்டு. இந்தியாவின் முதல் பெண் பிரதமரால் இந்தியப் பெண்களுக்கு கிடைத்தது என்ன ?

இந்தியாவின் முதல் “தமிழ்” ஜனாதிபதியான அப்துல் கலாம் மூலமாக தமிழர்களுக்கு கிடைத்தது என்ன ? இந்தியாவின் முஸ்லீம் ஜனாதிபதியால் குறைந்தபட்சம் குஜராத்தில் நியாயம் கிடைத்ததா ?

இந்தியாவின் தற்போதைய முதல் சீக்கிய இனத்து பிரதமரால் சீக்கியர்களுக்கு கிடைத்தது என்ன ?

இவர்கள் எல்லாம் அதிகார மையங்களின் பிரதிநிதிகள் மட்டுமே.

இத்தகைய கேள்விகள் அமெரிக்காவிலும் எழுப்பப்படுகின்றன. அத்தகைய ஒரு கட்டுரையை சமீபத்தில் வாசித்தேன். அந்தக் கட்டுரையில் இருந்து சில வரிகள் :

Assuming that Senator Barack Obama can win the White House, the relevant question, nonetheless, is whether he can save Black America.

Rev. Jesse Jackson, in a recent Chicago Sun-Times op-ed piece, apparently would answer this question in the negative. A presidential candidate who is afraid to raise Black issues is also afraid to offer Black solutions.

Our condition is so dismal that we need someone who can save Blacks in America and not someone who can simply win the White House. The criminal agents include racial genocide, racial mentacide, economic warfare, chemical warfare, environmental warfare, biological warfare and police terrorism.

It is a contradiction in terms for someone who wins the White House to also solve Black problems. Again, Blacks are being asked to endorse and finance our own oppression. Oppression cannot occur without the acquiescence of the oppressed. The White House is the headquarters for white supremacy. It reminds Blacks of the “Big House.”

மேலும் வாசிக்க – Is Obama Really “The One”?

தொடர்புடைய இடுகை –
ஒபாமா கறுப்பரா ? ஒபாமா கறுப்பர்களின் பிரதிநிதி அல்ல…

Advertisements

ஒபாமா கறுப்பரா ? ஒபாமா கறுப்பர்களின் பிரதிநிதி அல்ல…

சுமார் 80% கறுப்பர்கள் ஒபாமாவை ஆதரிப்பதாக சமீபத்தில் சி.என்.என் தெரிவித்தது. ஆனால் ஒபாமா உண்மையில் கறுப்பரா என்ற கேள்விகளும் இங்கு உண்டு. ஒபாமாவின் அம்மா கறுப்பர் அல்ல. ஒரு வெள்ளையர். அவர் அப்பா ஆப்ரிக்காவைச் சேர்ந்தவர். அமெரிக்காவில் கறுப்பர்கள் எதிர்கொண்ட ஒடுக்குமுறையை ஒபாமா எதிர்கொள்ளவில்லை. எனவே அவர் அமெரிக்க கறுப்பர்களின் பிரதிநிதியாக முடியாது என்ற வாதங்கள் இங்கு உள்ளன.

அது குறித்த ஒரு கட்டுரை : மொழிபெயர்க்க நேரமின்மையால் ஆங்கிலத்திலேயே தருகிறேன்.

What Obama isn’t: black like me

…..After all, Obama’s mother is of white U.S. stock. His father is a black Kenyan. Other than color, Obama did not – does not – share a heritage with the majority of black Americans, who are descendants of plantation slaves.

Of course, the idea that one would be a better or a worse representative of black Americans depending upon his or her culture or ethnic group is clearly absurd. Even slavery itself initially came under fire from white Christians – the first of whom to separate themselves from the institution were Quakers. The majority of the Union troops were white, and so were those who have brought about the most important civil rights legislation.

Why then do we still have such a simple-minded conception of black and white – and how does it color the way we see Obama? The naive ideas coming out of Pan-Africanism are at the root of the confusion. When Pan-African ideas began to take shape in the 19th century, all black people, regardless of where in the world they lived, suffered and shared a common body of injustices. Europe, after all, had colonized much of the black world, and the United States had enslaved people of African descent for nearly 250 years.

Suffice it to say: This is no longer the case.

So when black Americans refer to Obama as “one of us,” I do not know what they are talking about. In his new book, “The Audacity of Hope,” Obama makes it clear that, while he has experienced some light versions of typical racial stereotypes, he cannot claim those problems as his own – nor has he lived the life of a black American.

Will this matter in the end? Probably not. Obama is being greeted with the same kind of public affection that Colin Powell had when he seemed ready to knock Bill Clinton out of the Oval Office. For many reasons, most of them personal, Powell did not become the first black American to be a serious presidential contender.

I doubt Obama will share Powell’s fate, but if he throws his hat in the ring, he will have to run as the son of a white woman and an African immigrant. If we then end up with him as our first black President, he will have come into the White House through a side door – which might, at this point, be the only one that’s open.